Zaterdag kwamen we terug van het wandelen door het dorp toen we de kiwi bus zagen staan. Toch maar even langs gelopen om aan de buschauffeur te vragen of we Zondagochtend nog een activiteit konden doen of dat we gelijk richting Taupo zouden vertrekken. Hij heeft ons blij gemaakt met het feit dat we zondagochtend (22-november) de Luging konden doen. In de regen van zaterdagmiddag is dit toch minder: met een plastic karretje door de bergen racen, een soort van rodelen. En wat was dit leuk! Met een gondel ga je eerst omhoog de bergen in. Daar kan je een van de vele lungingbanen kiezen. Instappen en gaan! Door het stuur naar voren of naar achteren te bewegen kan je je snelheid bepalen. Je gaat al gauw met 40km/h over de baan. Door deze snelheid trilt het karretje en voel je de wind langs je gezicht gaan. Na ongeveer 4 minuten ben je weer beneden en kan je met een stoeltjeslift omhoog voor de volgende rit. Het blijft leuk: beetje racen, scherp door de bochten en bijna op de loopband voor de karretjes omhoog, hé Lieke, haha! Enigszins gehaast gaan we weer naar beneden met de gondel. We moesten namelijk weer op tijd beneden zijn voor de bus en na 1 minuut wachten konden we de bus inspringen. Ja letterlijk inspringen aangezien we nog vele mensen moesten ophalen van vier andere activiteiten, oftewel de buschauffeur had haast, haha.

We vervolgen ons rit waarbij we onderweg nog even stoppen bij Huka Falls. Dit is het punt waarbij de langste rivier van Nieuw-Zeeland: Waikato smaller wordt en samenkomt in een pool. De zon breekt door en het water ziet kristalblauw, erg mooi! Het is een drukke toeristische bezienswaardigheid en het stikt er van de mensen met selfie-sticks! We hebben even kort de tijd om rond te lopen en foto's te maken. Ondertussen is dit ook het punt dat mensen opgehaald worden voor een skydive! Het lijkt me geweldig vanaf het moment dat de parachute open is, maar dat eerste gedeelte, ik weet het niet.. We rijden het laatste stukje voor vandaag, naar Tiki Lodge Taupo. Het ziet er leuk uit, maar helaas zitten er best wat minpunten aan dit hostel. De grootste is voor mij is het door gezakte matras en vervolgens de houten plank eronder. Ja, fijn... We besluiten nog even boodschappen te doen en het dorpje te verkennen. (Nu kan ik me voorstellen dat de volgorde van de 3 zinnen hierboven, misschien een beetje raar over komen, maar dat van me bed kwam ik achter toen ik er even te enthousiast op ging zitten bij het brengen van onze spullen naar de kamer). In de avond kijk ik een film en heb ik nog even contact met het thuisfront. We besluiten op tijd maar bed te gaan aangezien voor de volgende dag (maandag) een wandeling van 8uur op het programma staat!

Nu dacht ik dat het best goed ging wat betreft het hebben van heimwee. Helaas toch weer een dipje. Ik merk dat ik het moeilijk vind om alleen bezig te zijn met het reizen. Nu is dit opzich best een opgave, maar een andere dan ik gewent ben. Geen studieboeken, geen werk, geen dagelijkse routine en geen concreet plan voor morgen. Ook het kletsen bij het avondeten op vrijdagavond, wandelen met Dusty en het even naar oma fietsen zijn dingen die ik graag even zou doen. Maar daarentegen krijg ik er momenteel veel voor terug: prachtige natuur en de mogelijkheid om ontzettend leuke activiteiten te ondernemen. Ik doe mij best om hiermee om te gaan en contact met het thuisfront helpt me om weer wat positiever naar de situaties te kijken. De combinatie van de gedachten die door mijn hoofd spoken en het vreselijke bed houdt me wakker. En het feit dat ik om 4:45 me bed uit moet voor de alphine crossing maakt me een beetje bezorgd. Gelukkig slaap ik toch nog een uurtje of vier.

Daar staan we dan om half 6 voor het hostel, klaar om aan de alphine crossing in Tangorio National Park te beginnen. Een tocht van 8uur (19,4km) staat op het programma. Met 3 liter drinken, 4 muslierepen, een broodje chocopasta (die mag zeker niet ontbreken) en fruit in de rugzak beginnen aan de wandeling. De eerste 4km is erg goed te doen en een uurtje verder komen we bij toiletten. Dit zijn voorlopig de laatste in 5 uur. Vergelijkbaar met de dixie maar dan uitgevoerd in een ranzige bruinachtige kleur. Gaan, niet gaan, gaan? Door toch te gaan heb ik mijn eerste angst overwonnen deze reis, whaha! Op naar het volgende stuk, dit is een van de moeilijkste stukken. En jeetje wat hebben we dat geweten! Ik wist dat ik in Nederland het een beetje had laten afweten wat betreft sporten de afgelopen tijd. Dit was het moment dat ik daar echt spijt van had. 2,4 km super steil omhoog lopen, maar dan ook super steil. Onderweg zijn we meerdere keren gestopt om op adem te komen. Eenmaal boven leek het alsof alle energie uit me gezogen was, ik voelde me hartslag in me buik en was duizelig van de inspanning. De wandeling viel onze beide erg zwaar. Uiteindelijk bereiken de toch de vulkaan met het bijbehorende landschap, erg mooi om te zien! We lopen langs de voet van de vulkaan en zien zelf rookwolkjes er vanaf komen. Het begint harder te waaien en het voelt koud aan met slechts 5 graden. We besluiten niet de gehele wandeling af te maken maar terug te keren. Hierdoor creëren we de mogelijk om foto's te maken en ook nog te genieten van de wandeling en niet alleen maar af te zien. Op de terug weg wijken iets af van de originele route en bekijken we de waterval van dichtbij, nu hadden we toch tijd genoeg! Na 6,5 uur komen we terug bij het beginpunt. Uiteindelijk hebben we nog ruim 14km gelopen. Terug in het hostel hebben we een heerlijk pizzaachtige maaltijd gegeten en de benen rust gegund.

Dinsdagochtend (24-november) verlaten we Taupo om verder te rijden naar River Valley. Een plaatjes 50km rijden van de bewoonde wereld. Het enige wat in dit plaatsje aanwezig is het hostel! Best een bijzondere gedachte als je het mij vraagt: geen wifi, geen telefoonsignaal, geen tv, geen computers en geen supermarkt. Onderweg stoppen we opnieuw bij Tangorio National Park, dit keer aan de andere kant. We beginnen aan een wandeling van totaal 2 uur om een van de vele watervallen van dichterbij te zien. Het begin van de wandeling was een beetje demotiverend gezien de verzuurde benen van gisteren. Daar eenmaal doorheen en aangekomen bij de waterval was het een erg leuke wandeling. Parallel aan de rivier loop je gelijkelijk omhoog. Een afwisseling van lopen door een open landschap en door de bossen, lopen over bruggetjes, grindweggetjes, over keien en zelf een stukje over de rotsen in de rivier. Sneller dan verwacht zijn we terug op het begin punt. Zittend in het grasveld genieten we van het zonnetje. Op naar de laatste uurtjes rijden van vandaag. De laatste 45 minuten voelen aan als een achtbaan. De buschauffeur waarschuwt ons voor misselijkheid en niet voor niets. 45 minuten rijden we dwars door een vallei. De buschauffeur besluit goed door te rijden om het voor ons aangenamer te maken. Elke 20 seconde is er een bocht, de ene nog scherper dan de andere. We gaan steil naar beneden en weer omhoog. Na ongeveer 25 minuten begin ik het in me buik te voelen, haha. Het maakt niet uit waar je kijkt overal zien je heuvels met schaapjes, koeien of hertjes. Op vijf minuten van River Valley stopt de bus, die kan namelijk niet het laatste stukje afleggen. Onze backpacks worden opgehaald door een pick-up truck en we lopen het laatste stukje. Om 19:00 staat het eten klaar in een soort van omgebouwde hooischuur. Na het eten zit ik aan de picknick tafel vlak bij de rivier en laat ik alle indrukken van de omgeving op me inwerken. Later die avond leren we van een Duitse jongen: John-Erik, een lastig Duits kaartspel.

De volgende ochtend staan er twee activiteiten op het programma: paardrijden of wild water rafting. Het paardrijden was helaas erg duur en het raften wilde we graag later in onze reis doen. Dat betekende dat we een ochtend vrij te besteden hadden in de middle of nowhere! Daarom gaan we (alweer, haha) aan de wandel. Aan de overkant van de rivier schijnt een leuk wandelpad te zijn. Om daar te komen ga je met een Zipline met een soort van plateau. Met een beetje gedoe zitten we er klaar voor. Goed op passen dat geen haren, kleren of vingers tussen de touwen of metaaldraden zit en gaan! Het is een wandeling dwars door het berglandschap. Na ongeveer een kwartiertje komen we bij een kleine waterval die we moeten oversteken. Er ligt een plak van ongeveer 10cm breed die je daarbij zouden kunnen helpen. We besluiten deze gok niet te nemen aangezien we beide niet graag onderaan de waterval wilde liggen. We keren terug naar de Zipline en besluiten midden boven de rivier even stil te hangen. Gewoon even om je heen kijken, wat een rust! Rond half 2 vervolgen we onze reis maar Wellington, 5 uur rijden in zuidelijke richting.