South

Na een zeer kort verblijf in Wellington (12uur) vertrekken we donderdagochtend naar de Ferry voor de oversteek naar het Zuidereiland. Op een of andere manier dacht ik dat de oversteek vergelijkbaar zou zijn met die wij in Nederland kennen, maximaal 1 tot 1,5 varen en dan ben je er. Maar nee, het was 3,5 uur varen. De boot is groot: een eigen bioscoop, traveldesk, restaurants, buitendek en een grote lounge. Het begin van de vaart is er een uit vele, maar na 2,5 uur vaart de boot richting de bergen en is het uitzicht mooier. Vanaf Wellington rijden we door naar Kaiteriteri. Een klein dorpje vlakbij het Abel Tasman National Park. Onderweg stoppen we bij een wijngaard, vergelijkbaar met die van Julia's Tango. Kleine schattige winkeltjes, een gezellig restaurantje en zo ver als je kan kijken zie je wijngaard. Een leuke onderbreking op de route. Rond half 7 komen we aan bij het hostel, koken we in een veel te drukke keuken en kletsen we met de medereizigers.

Vandaag hadden we de herkansing voor het kajakken (na de annulering van Hot Water Beach). Gisteravond spraken we met een local die vertelde dat de kajaktochten voor Vrijdag waarschijnlijk geannuleerd zouden worden: te harde wind. Helaas ging het dus opnieuw niet door. Tijd voor plan B: wandelen natuurlijk, haha! We reserveren de seasuttle die ons naar Apple Tree Bay, Abel Tasman NP brengt. De seasuttle legt niet aan bij een aanlegsteiger of iets dergelijks, maar gewoon op het strand. Er staan twee houten oude boomstammen en daar tussen is het pick-up/ drop off point. Aangekomen bij Apple Tree Bay staan er twee jongens die ons een warm welkom heten: een uitgebreid dansje en zelf de t-shirtjes gaan enthousiast uit als onderdeel van de dans. Beetje apart.. We beginnen gelijk aan de wandeling van 2,5 uur om voor de storm terug te zijn. Ongeveer 2 uur lopen we in het zonnetje en genieten we van het uitzicht. De vele verschillende kleuren blauw van het water blijven mijn aandacht trekken, wat mooi! Op het laatste gedeelte op onze route richting Anchorage zien we de donkere wolken richting de bergen trekken en begint het lichtjes te regenen. Uiteindelijk regent het pas door als we terug zijn in het hostel.

Zaterdag wandelen we in het ochtendzonnetje naar het uitkijkpunt van Kaiteriteri, besteden we wat tijd aan het strand en vertrekken we om half 12 met de bus naar Westport. Onderweg hebben we een picknick stop bij Lake Rotoroa. Daarna hebben we ongeveer 2,5uur (68km) de tijd om te bedenken of we wel of niet zouden gaan paardrijden.. De weg leidt me enigszins af: we rijden door de bergen. Soms zijn de weggetjes zo smal dat aan de linkerkant de rotsen over de weg hangen en de bus er maar net onderdoor past. Aan de rechterkant kijk je zo het ravijn in! Soms staat er midden op de snelweg een stoplicht, omdat over dit stukje van de weg maar 1 auto kan rijden! 20 minuten voordat we bij de boerderij waren had ik besloten toch paard te gaan rijden. Lieke, Elva (Nederlandse vrouw) en ik gingen het avontuur in de regen aan! Met me regenjas en groene kaplaarsjes aan wordt ik gemachted aan een paard: Roy. Roy is een eigenwijs paard die veel sturing nodig heeft en onderweg maar al te graag eet. Top! De route die wij zouden afleggen is officieel voor gevorderden, maar wij als beginners mochten het best proberen. Dus daar gingen we dan! Het eerste gedeelte is gelijk erg leuk: we gaan dwars door de rivier! Met mijn voeten in het water (natte sokken, jeej!), de regen op mijn voorhoofd en het gehinnik van Roy op de achtergrond geniet ik van de natuur! We gaan steile heuvels op en af, dwars door weilanden, over zeer smalle weggetjes van gras, grind en keien en steken rivieren over. Ik heb mijn handen vol aan Roy, hij probeert alles te eten wat hij onderweg tegen komt en gaat graag links als de rest rechts gaat. Ook vind hij stappen maar wat saai en besluit hij regelmatig wat harder te gaan en luisteren, nee hoor! Ik vind het eigenlijk wel leuk, haha! Ik had niet verwacht dat ik het zo gaaf zou vinden! Na twee uur worden we naar het hostel gebracht. Inmiddels is het al 8 uur en moeten we nog koken: op naar de supermarkt. Die was maar open tot half 9 dus als een paard in galop gingen we door de winkel! Gelukkig staan in de Nieuw-Zeelandse supermarkten bordjes met wat je waar kan vinden, was erg handig geweest als we die gelezen hadden.

Met wat spierpijn in de billen en benen staan we zondagochtend op. We zijn de enige van de groep die een dagje langer in Westport blijven. Nu is de hoofdstraat van het dorp niets bijzonders, maar schijnt er wel een erg leuke wandeling in de omgeving te zijn. Wij dachten we nemen de bus, wandelen daar wat en komen ook weer terug met de bus. Ik vraag de hosteleigenaar om wat informatie. Lachend verteld hij mij dat er helemaal geen bus rijdt. Je kan er alleen met de auto of fiets komen. We besluiten fietsen te huren (deze waren gratis, echt gratis, wauw!) We krijgen een kaart mee met de opdracht de gele weg te volgen: de snelweg! Beetje onwennig beginnen we aan de route. Eenmaal aangekomen bij de 100km/h borden begin ik toch te twijfelen of dit wel klopt, geen fietser te zien namelijk. Een aardige mevrouw bevestigd dat we gewoon over de snelweg kunnen fietsen als we maar aan de linkerkant blijven. In goed vertrouwen volgen we haar instructies op. Onderweg komen we alleen maar de verkeersborden van de auto's tegen dus volgen we dan maar. Het is rustig op de weg en ik maak gebruik van de gelegenheid om echt midden op de snelweg te fietsen! Gaaf he! Ik heb midden op de snelweg gefietst! 13 km verder komen we aan bij de lighthouse Road. Daar begint onze wandeling naar Cape Foulwind rotsen: bekende plek voor zeehonden. Deze plek is geliefd aangezien de jongen beschermd worden tegen de wind en de stromingen van de zee. Met in onze gedachte dat wij vast geen zeehonden zouden zien beginnen we aan de wandeling van slechts 3km. Een prachtige wandeling. De zon schijnt volop en het uitzicht is er een uit een reisbrochure. Na een klein uurtje komen we aan bij de Cape Foulwind rotsen. Er staan mensen te wijzen en enthousiast te roepen. Zeehonden! Ze waren er gewoon! Geen dierentuin zeehonden, maar wilde zeehonden met jongen. Na ruim een uur kom ik erachter dat ik al die tijd zeehonden heb staan kijken en aardig wat foto's heb gemaakt. Voor de geïnteresseerde een mannetje zeehond wordt ongeveer 2,5m lang en kan zo'n 200kg wegen. Een vrouwtje wordt slechts 1,5m lang en weegt een stuk minder: 30 tot 40kg. (Ze hebben ook hier van die dierentuin bordjes, haha). We besluiten terug te lopen naar het punt waar we onze fietsen hebben achter gelaten en beginnen aan onze terug weg. De combinatie van 2uur paardrijden, 26km fietsen en 6km zorgt voor de benodigde spierpijn en daarom brengen we de namiddag door in de tuin van het super gezellige hostel. Ik kijk terug op een onwijs leuke dag, de combinatie van een prachtige wandeling en zeehonden spotten doet me goed.