De laatste dagen in Nieuw Zeeland

Vandaag is het eerste kerstdag. Toch apart om op zo'n gezellig dag als vandaag niet thuis te zijn. We besluiten in de ochtend de Tongariro River Trail te lopen. Een wandeling langs de rivier met verrassend mooie uitzichten. Het is ongeveer 24 graden en de zon schijnt voorzichtig. We begroeten de voorbijgangers en wensen ze een fijne kerst. En, ja pap we hebben van alle Nieuw Zeelanders een reactie terug gehad!

Als we terug lopen richting het hostel, komen drie Maori jongens op onze aflopen en nodigen ons uit voor een kerstlunch met de Maori gemeenschap. Dit kleine dorpje heeft zich verzameld in het buurthuis om kerst samen te vieren. Op een grote, lange tafel staat al het eten klaar: ham, kip, meat, aardappelsalade, pompoen, koolsalade, doperwten, appelmoes en broccoli. Vrijwilligers met een kerstmuts op voorzien een ieder van een goed gevuld bord. Aangezien dit geen toeristisch dorpje is, reageren de mensen enthousiast, maar ook verbaasd op onze aanwezigheid. De mensen willen allerlei dingen van ons weten! Bijzonder om bij deze families aan te sluiten en kerst te vieren. Vlak voordat we weggaan begint een oude dame, zonder kunstgebit, kerstliederen te zingen. Ik moet zeggen: het klonk nog redelijk, haha. In de middag maken we onze eigen budget versie van de Nieuw Zeelandse Pavlova.

Tijdens het koken van het 'kerstdiner' besluiten we even snel de spullen die we niet gebruiken op de kamer neer te leggen. We hebben voor het gemak afgesproken dat de laatste die de kamer verlaat de sleutel mee moet nemen. Ik loop snel door om naar het eten te kijken als Lieke de deur dicht trekt. Wacht, de SLEUTEL! Oepsie, we hebben ons op kerstdag, natuurlijk geen receptie, buiten gesloten van onze kamer. Top! Gelukkig bestaat er zoiets als een telefoon. Wij de eigenaar bellen, die natuurlijk nu niet opneemt, dus tijd voor plan B. Ik had gezien dat de eigenaar een sleutel van 'iets' in een potje in de keuken had gelegd. We hebben deze sleutel gepakt en geprobeerd om de deur van de receptie te open. Het werkte! We hebben de extra kamersleutel uit het kantoor gebruikt om de kamerdeur te open en onze eigen sleutel te pakken. Vervolgens hebben we snel de extra kamersleutel terug gehangen, de receptiedeur op slot gedaan en de sleutel terug gelegd in de keuken. Probleem opgelost! Als de eigenaar ruim 30 minuten later terug belt, wensen we haar een vrolijk kerstfeest! Zou toch zonde zijn als deze lieve mevrouw haar kerstfeest moest onderbreken door onze intelligente actie, vind je niet?! In de avond delen we de redelijk gelukte pavlova met backpackers uit Amerika en kletsen we met z'n alle! (In het hostel verbleven slechts 6 gasten, inclusief ons twee, haha).

Tweede kerstdag begint vroeg met facetimen! Daarna hebben we een rustige ochtend in de tuin van het hostel, aangezien de bus naar Taupo pas om een uur vertrekt. Aangekomen in Taupo besluiten we met dit prachtige weer, 30 graden en volop zon, via de stad naar het meer te lopen. Lake Taupo is het grootste meer van Nieuw Zeeland en heeft een vergelijkbare oppervlakte met Singapore! Wat een mooi uitzicht!

Zondag vertrekt de bus naar onze laatste Nieuw Zeelandse bestemming: Auckland. Terug naar waar onze reis over het Noorder- en Zuidereiland begon, dus ook terug naar het hostel waar we in November verbleven. Fijn om op een plek te zijn waar je 'de weg in huis' weet! Maandagmiddag besluiten we de wandeling door Auckland Centrum zoals aangegeven in de Lonely Planet te doen, prima wandeling! In de haven raken we aan de praat met een echte kiwi: half lang bruin haar, heldere blauwe ogen en een duidelijk hoorbaar accent. We werken mee aan zijn project: Humans of Auckland. Een bijzonder project dat het verhaal achter een foto verteld. Na 1,5 uur zijn we een super leuk gesprek rijker! Op onze laatste dag in NZ gaan we naar het uitzichtpunt op Mount Eden. Eenmaal boven aangekomen heb je een prachtig uitzicht over de hele stad met op de voorgrond een krater. Amsterdam is vanaf dit punt slecht 18116km!Met de gedachte dat ik hier misschien nooit meer terug kom, stap ik rond 15:00 in de taxi en rijden we naar de luchthaven.

De afgelopen zes weken zijn snel voorbij gegaan, hebben hoogtepunten, mindere momenten en teleurstelling gekend, maar ook onverwachte prachtige ervaringen opgeleverd. Het weer heeft niet altijd meegezeten, mijn aanpassingsvermogen is op de proef gesteld en zonder dat ik het door had, heb ik veel geleerd over mezelf. Ik heb geleerd om te gaan met het hebben van geen verantwoordelijkheden, niets te hoeven doen en te genieten van de kleine dingen. Ik heb prachtige herinneringen aan dit gedeelte van mijn reis: ziplinen, helikoptervlucht, paragliden, raften, met wilde dolfijnen zwemmen en walvissen spotten. Toch hebben bepaalde dingen zoals een begroeting door een (te) vriendelijke Nieuw Zeelander en zijn viervoeter, de diversiteit van de natuur, de schaarse schattige winkelstraatjes, de gezellige gesprekken met mede backpackers en locals, fluitende vogeltjes, de kleurrijke bloemen en de vallende regendruppels in een blauw meer, mij doen realiseren dat het bijzonder is dat ik deze mogelijkheid gekregen heb. Met gemengde gevoelens begin ik aan mijn Australië avontuur. Hopend dat de hostels minstens net zo 'schoon' zijn als degene die we uitgekozen hebben in NZ, dat ik gewent raak aan de hitte (35-40 graden) en natuurlijk dat thuis alles goed blijft gaan, kijk ik uit naar alles wat nog komen gaat!

Ik wil jullie via deze weg ook alvast een fijne jaarwisseling wensen en een gezond en gelukkig nieuw jaar!

Wellington en Turangi

Rondmiddaguur komen we aan in Picton, vanuit hier vaart de Ferry naar Wellington. De bus is vroeg, waardoor we de tijd hebben om gezellig met een andere Nederlandse Backpackster van het zonnetje te genieten in een klein parkje. Om 14:15 checken we in op de Ferry en tussen de auto's, campers en busjes lopen we het passagiersdek op. Na de 3,5uur varen (reizen is toch ook veel wachten) zijn we weer terug in Wellington. Een grote stad, veel diversiteit in winkeltjes en een gezellige kerstsfeer. Dinsdag hebben we de tijd de stad te verkennen. Via de winkelstraat, waar de kerstmuziek uit de winkeltjes klinkt, lopen we naar de Cable Car. De Cable Car is treintje dat sinds 22 februari 1902 onderdeel uit maakt van de stad. Vanuit Lambton Quay in het centrum wordt je naar het hoogste punt van Wellington gebracht. Door de Botanic Gardens zijn we terug gelopen om vervolgens het te papa museum te bezoeken. Een groot gedeelte was voor ons al bekend, doordat we in Auckland naar het museum zijn geweest. Maar opnieuw maakt het gedeelte met de Nieuw Zeelandse oorloggeschiedenis veel indruk! Door de manier waarop ze deze tentoonstelling hebben vormgegeven, spreekt de realiteit veel meer en staat iedereen ook echt even stil bij de gebeurtenissen.

Terug in het hostel maken we plannen voor Australië definitief! Ik moet eerlijk zeggen dat ik best wel getwijfeld heb of ik nog verder wilde reizen. Ik maak fantastische dingen mee en kan er nu ook beter van genieten. Dus heb ik besloten de oostkust af te maken, maar het werken in Australië over te slaan. Keuzes maken blijft lastig, toch denk ik hier aan goed te doen. De laatste dingen zijn inmiddels geregeld zoals hostels, nachtbus en excursies.

De volgende dag rijden we naar Turangi, een kleine plaatjes vlakbij Lake Taupo. De Maori Cultuur is hier nog erg aanwezig en is vooral te merken aan het uiterlijk van de mensen. We besluiten naar I-site te lopen voor wat informatie over wandelingen en wat er te doen is met kerst. Dat laatste is makkelijk: niets namelijk, haha. Daarom besluiten we om een poging te gaan doen pavlova te maken. Op maar de supermarkt! In de avond raken we in gesprek met een stel uit USA wonende in Armenië en wisselen we onze reisplannen uit.

Donderdagochtend is het eindelijk tijd voor wat actie! We gaan White Water Raften in de Tongariro River. Om exact 08:45 stopt er een oud wit busje voor het hostel. Zonder dat er naar de reservering gekeken wordt mogen we instappen en worden we naar River Rafting Center gebracht. Zoals bij elke excursies laat ik mijn belangrijkste bezitting zomaar achter bij een receptie, stap ik een een busje met een buschauffeur die mij overal heen kan brengen waar hij maar wil en heb ik vertrouwen in het vaardigheden van de instructeurs. Dat is Nieuw Zeeland! Aangekomen bij de rivier wordt de groep gesplitst in drie groepjes van 6, stappen we in het bootje en krijgen we de laatste instructies. In 2,5 uur tijd komen we langs 60 stroomversnellingen met de gekste namen: broken leg, the last change en chocolate cookie. Het is een bijzondere omgeving, vooral met de laaghangende bewolking! De combinatie van het heldere water, de super grote vissen die er zwemmen en vulkanische kloof leiden mij soms af van het peddelen. Regelmatig slaat het water hoog op, moet ik mij goed vasthouden om niet uit de boot te vallen en de vliegende peddel van mij Duitse buurman ontwijken, haha. Onderweg krijgen we de mogelijkheid om van een klif af te springen. Brrr, koud! Het water is slecht 7 graden. Gelukkig wordt ik heel snel en natuurlijk super charmant uit het water 'gered' door een Belgische jongen, haha. De tijd gaat super snel en voordat we het weten beginnen we al aan het laatste stuk, voor de verandering maar achteruit, gaaf! Terug aangekomen bij het River Rafting Center genieten we van warme chocolademelk met een uitgebreide lunch! Een super geslaagde ochtend!

Vanuit Nieuw Zeeland wil ik jullie fijne kerstdagen wensen! En sluit ik deze keer mijn blog af met: Koa Kirihimete! (oftewel Merry Christmas)

Lake Tekapo, Chrischurch en Kaikoura

De afgelopen dagen weinig tot geen WiFi gehad met als gevolg een lang verhaal. Hopelijk niet saai, haha.

Voordat we verder rijden naar Lake Tekapo hebben we nog een dagje in Queenstown. Afgelopen Donderdag had ik tijdens het wandelen een leuke dagwandeling gezien in de Ben Lomond Area: One Mile Track. Bij het begin van de track aangekomen staat een groot bord: Dangerous! Track Closed. Nu moet ik eerlijk zeggen dat het mij niet helemaal duidelijk was waarom de route gesloten was, toch hebben we netjes hun advies opgevolgd en zijn we niet de berg op gegaan. Als we terug lopen naar het centrum en ik de geur van allerlei lekker eten ruik, besluit ik een mijn broodje chocoladepasta over te slaan en naar de Cookiebar te gaan. Van een Zwitserse Backpackster had ik gehoord dat ze hier de lekkerste koekjes van de wereld maken. Mijn keuze was gevallen op 'Warm Cookie Caramel Sundae'. En wat was die lekker!

Door het Mackenzie District rijden we naar Lake Tekapo. Onderweg stopt een tegenligger op onze rijbaan en verzoekt de bus om stil te staan. Er kwam bijzonder vervoer aan die beide rijbanen nodig had. Een Nieuw-Zeelander had besloten te gaan verhuizen en zijn huis mee te nemen. Een vrachtwagen met een groot huis passeert ons. Het huis wiebelt alle kanten op en ik vraag me af hoe ze over de smalle bruggetjes zullen gaan. Ze hebben het vast vaker gedaan! Onderweg stoppen we nog bij het Summit Lookout Point. Een prachtig landschap gevuld met heidegras. Aangekomen in Lake Tekapo brengen we onze spullen naar het hostel en gaan we de omgeving verkennen. We lopen naar een van de meest gefotografeerde kerkjes van Nieuw Zeeland: Church of Good Shepherd. Dit super kleine dorpje is bomvol met Aziaten. En ze zijn allemaal van fotoo fotoo! We wachten tot de ene bus met Aziaten vertrekt en maken mooie foto's voordat de volgende bus aankomt. De volgende dag gaan we wandelen op Mount John. Als we bijna boven zijn, zien we ineens echte Nieuw Zeelandse schapen! Vanuit de bus zien je deze zeer regelmatige aangezien er veertig miljoen schapen leven in Nieuw Zeeland. Oftewel statistisch gezien zou elke Nieuw Zeelander 10 schapen moeten hebben! Maar ik had nog niet oog in oog met ze gestaan, haha. Al snel zien we dat de lucht geheel betrekt en voordat we het wisten hagelde het! We besluiten terug te gaan richting het dorp, nog ongeveer 1,5 uur lopen met de hoop dat de hagel snel zou stoppen. En inderdaad het was voor korte duur!

De volgende dag rijden we door naar Christurch. Hier blijven we slechts een nachtje. Vanaf het moment dat je de stad binnenkomt rijden zie je de nasleep van de aardbeving in 2010 en 2011. De stad lijkt een grote bouwput! De mannetjes met gele en oranje hesjes, de metalen hekken en bouwverkeer overheerst. Om de stad nog enigszins uitstraling te laten hebben, zijn er op de vele vervallen gebouwen muurschildering gemaakt: van eenvoudige stripfiguren tot gedetailleerde portretten. De straat met pastelkleurige huisjes lijkt de enige straat die na de aardbeving gerenoveerd is, verder zijn het alleen losstaande huizen die in goede staat van onderhoud zijn. Een aparte ervaring om zo een grote stad in deze staat te zien!

Vrijdagochtend rijden we verder naar Kaikoura. Een plaatsje dat toch hoog op mijn lijstje van Nieuw Zeeland stond, vanwege de aanwezigheid van diverse dieren in de pafific oceaan! Zoals gewoonlijk verteld de buschauffeur veel over de stad waar we naar toe rijden of doorheen rijden. Dit keer kwam hij met een apart feitje. De nacht dat wij in Chrischurch geslapen hadden, was er een aardbeving van 2,7 op de schaal van Richter geweest. Ik moet eerlijk zeggen: niets van gemerkt, net als ieder ander van de bus! Tijdens de busrit heb ik een tijdje gesproken met James, de buschauffeur. Hij adviseerde mij om op dolfijnenexcursie te gaan. Ik zou het geweldig vinden! Zonder er verder over na te denken schrijf ik mij in voor de zaterdagochtend trip van 05:30uur! Aangekomen in Kaikoura stoppen we eerst bij de seal colony: ze raken steeds meer gewent aan mensen en alles wat erbij hoort. Dit resulteert in het opeisen van een eigen parkeerplek, haha. We worden afgezet bij het hostel en haasten ons als een gek naar het Whale Watching Center. Helaas krijgen we daar te horen dat het walvisspotten geannuleerd is vanwege de harde wind op zee. Zondagochtend staat de herkansing gepland.

Zaterdagochtend 04:30uur, mijn wekker gaat en ik ben gelijk klaar wakker. Met in mijn gedachte dat het nog steeds mogelijk is dat de dolfijnenexcursie geannuleerd wordt vanwege het weer, ben ik voorzichtig enthousiast. Met een beginnende zonsopkomst loop ik naar Dolphine Encounter informatiecentrum. Ik mag een wetsuit aantrekken, flippers pakken, een snorkelset uitkiezen en ik wordt met 10 minuten in de briefingroom verwacht. Daar krijgen we eindelijk de bevestiging van de schipper dat het zwemmen met dolfijnen door gaat! Met een busje wordt de groep naar de South Bay gebracht, stap ik aan boord van een klein bootje en kan ik bijna niet wachten om dolfijnen in het wild te zien. Na slechts 15 minuten varen is de boot omringt door ongeveer 20 dolfijnen. Een voor een mogen we het water in. Aangezien dit ongetrainde, wilde dolfijnen zijn, is het gedrag niet in te schatten en is het afhankelijk van de groep dolfijnen hoeveel interactie er is. Maar wat zijn ze nieuwsgierig! Als je geluiden maakt door je snorkel komen ze steeds dichterbij, zo dichtbij dat je ze zou kunnen aanraken zonder je arm uit te steken, onwerkelijk! De ene dolfijn na de ander zwemt vlak langs je. De dolfijnen zijn zo snel dat je ze soms niet ziet zwemmen, maar wel langs voelt komen doordat het water zich verplaats door de vin bewegingen.

Na 20 minuten moeten we terug naar de boot en varen we een stukje voordat ik weer in het water mag. Snorkelset op en gelijk onderwater, dan zie je ze namelijk beter. Een van de dolfijnen bleef maar om mij heen zwemmen: onder mij door, vlak langs mij, over mij heen springen en rondjes om mij heen zwemmen. Zo bijzonder! De schipper vertelde dat de dolfijnen het zwemmen met mensen onwijs leuk vinden en zelfs de boot opzoeken! Met een kop warme chocolademelk en een koekje varen we langzaam terug. Onderweg passeren we een groep van tientallen dolfijnen. Dolfijnen eten snachts, rond drie uur. Hierdoor zijn ze vroeg op de ochtend zeer actief en laten ze graag hun kunsten zien. Twintig minuten lang zwemmen de dolfijnen rond de boot, springen ze omhoog en laten onwijs leuke moves zien. Het leek net een ingestudeerde show! Deze prachtige ervaring doe mij opnieuw realiseren hoe bijzonder het is dat ik deze reis mag en kan maken! In de middag gaan we naar een schaapscheershow, whaha. We moeten tenslotte toch een keer op een boerderij zijn geweest in Nieuw Zeeland!

Na de bijzondere ervaring van zaterdag, stond zondagochtend nog iets speciaals op het programma: walvis spotten! De meest voorkomende walvis in dit gebied is de Sperm Whale. Deze walvissoort kan 15-20 meter lang worden en weegt maximaal 60 ton! En wist je dat ze 20-30 paar tanden hebben, die ze niet gebruiken om te kauwen maar alleen om het voedsel binnen te houden als ze de mond sluiten. Ze slikken namelijk alles in een keer door! Inmiddels is het aanmelden bij een excursie routine geworden: voucher laten zien, souveniertjes kijken, informatie filmpje bekijken, naar de veiligheidsinstructies luisteren, stukje rijden met een bus en dan pas begint het! Na ongeveer 40 minuten varen krijgen we te horen dat er een walvis gespot is. In volle vaart gaan we er naar toe. En daar lag Free Willy, lekker te dobberen in het water! Aangezien deze walvissoort niet uit het water springt zoals dolfijnen doen, was hij soms wat lastig te zien. Maar op het moment dat hij ademt, blaast hij water uit en komt hij wat omhoog. Na een paar minuten besluit hij weer onder water te duiken. Super gaaf om te zien: met een golfbeweging duikt hij onder, waardoor zijn staart een sierlijke beweging maakt. Vlak hierna krijgen we te horen dat er nog een walvis gespot is. Opnieuw zien we een onwijs groot dier dat rustig in het water ligt. Wat een mazzel dat we er twee mochten zien, normaal zie je 'slechts' een. Aangezien er nog tijd was besloot de schipper naar een grote groep dolfijnen te varen. Gisteren was ik zo onder de indruk dat ik geen foto's had gemaakt, daar kreeg ik nu wel kort de gelegenheid voor. Toch gaaf om je eigen gemaakte foto's te hebben als herinnering aan deze bijzondere ervaring. Dan krijgt de schipper via de portofoon te horen dat er een derde! Free Willy gespot is. De walvis krijgt gezelschap van een zeehond en ook de albatros vliegt boven hem rond. Wat een geluk dat we er drie hebben mogen zien! Via de zeehondenrotsen varen we terug naar de haven en eindigt deze bijzondere ervaring.

In de middag gaan we lunchen bij een kraampje langs de weg, gespecialiseerd in visgerechten. Het zag eruit als een eenvoudig marktkraampje, maar er werd de beste vis van de oostkust klaargemaakt! Niet helemaal wetende wat ik besteld had, nam ik een hap en proefde ik gegrilde vis met een heerlijk sausje. Jammie!

Maandagochtend verlaten we dit leuke dorpje om de oversteek terug naar het Noorder Eiland te maken.

Deep South

Het is vrijdagochtend en drie dagen Deep South staan op het programma. Na een uur gewacht te hebben op de opstapplaats, komt er (eindelijk, haha) een klein groen busje aanrijden met daarin een vrolijke buschauffeur (als ik zo zijn leeftijd in mag schatten, is hij de 70 al een tijdje gepasseerd.) Het wordt een saaie dag met veel kilometers rijden. Onderweg hebben we alleen de nodige stops: geen wandeling, geen uitkijkpunt en geen fotostop. Een van de stops waren de toiletten op de Ajax St! Rond vier uur rijden we Dunedin in. We krijgen een stadstour langs de bezienswaardigheden en stoppen vervolgens bij Baldwin St, the world's Steepest Street. Onderaan de straat lijkt het mee te vallen hoe steil het is, maar vanaf het moment dat je op de weg loopt veranderd dit. Het is echt steil! We lopen omhoog en halverwege worden we ingehaald door een groepje sporters die met 20kg op hun rug of 36kg in de handen naar boven rennen. Schijnt hier heel normaal te zijn, vergelijkbaar met onze sportschool. De huisjes gelegen aan deze straat accentueren de steilheid van de weg maar al te goed! Vanuit hier rijden we door naar het hostel, koken we en besluiten we een avondwandeling te doen. In de vogelstraat zouden op de zijkant van de gebouwen interessante muurschilderingen staat, dus besloten we daar heen te lopen. Het is rustig in de stad, het waait en de straten zien er verlaten uit. Vele gebouwen en winkeltjes staan leeg. De met kranten afgeplakte etalages overheersen. Na de vogelstraat lopen we verder naar the Railway Station. Het station sluit om al om vier uur, echter was het perron nog wel open. Er is bijna niemand, alleen de schoonmaakster. We maken nog wat foto's van een oude trein, die tot onze verbazing gewoon open is. En natuurlijk kon ik het niet laten om even binnen te kijken! Via de verlaten straatjes, het drukke plein met vele cafés en restaurants lopen we terug naar het hostel.

Zaterdag rijden we van Dunedin naar Invercargill. Het is bewolkt en waait erg hard. Onderweg stoppen we meerdere keren voor een wandeling. De eerste stop is in Haere Mai. De wandeling brengt ons bij de Nugget Lighthouse waar je uitzicht heb op The Nugget Rocks, oftewel een eenvoudige wandeling langs een baai met uitzicht op rotsen in het water waar de zeehonden genieten van de schaarse zonnestralen. Vanuit het busje spotten we nog een eenzame pinguïn! De volgende stop is bij Cannibal Bay, de zeeleeuwenbaai. In april ligt het hier vol met zeeleeuwen. In december moet je mazzel hebben er een te zien. We lopen het stand op en in mijn ogen was het leeg... De buschauffeur (Don) dacht hier anders over en hij had gelijk! Na 30 minuten lopen zien we een grote mannetjes zeeleeuw, midden op het strand. Om hem niet boos te maken moet je minimaal 10m afstand houden. En alsof hij het op de cm na voelt, begint hij druk te rennen als een van de jongens uit de groep te dichtbij komt. Ze kunnen 25km/h rennen dus je kan maar beter naar ze luisteren, haha. Er blijkt een tweede zeeleeuw rustig uit de wind te liggen slapen. Op het moment dat we voorbij lopen verplaatst hij zijn hoofd, een perfect fotomoment! Over het strand lopen we terug naar de parkeerplaats. Het waait zo hard dat je stevige stappen moet zetten om te willen blijven staan. De derde stop was bij Purakaunui Falls. Prachtig! Tot nu toe een van mijn favoriete watervallen.

De witte wolken veranderen langzaam in grijs. Via de hobbelige grind wegeltje die overgaan in asfalt rijden we verder naar The Lost Gypsy Gallery: een oude bus veranderd in een kleine Gallery met allerlei bijzonder rare voorwerpen of experimenten. Nog even snel een fotostop bij Florence Hill Lookout. Enthousiast stopt Don ook bij Lake Wilkie, waar hij ons veel wil vertellen over het regenwoud. Op het moment dat we aan de wandeling willen beginnen zegt Don: 'Wait Guys, I think that we have a problem: THE key is broken'. De sleutel van het busje is in tweeën. Als Don de kiwi office wil bellen, komen we er achter dat niemand bereik heeft met z'n mobiele telefoon, top! Een Belgisch meisje en ik houden een auto tegen. Deze wil de buschauffeur meenemen naar het punt waar je weer bereik hebt met je mobiel, ongeveer 20 minuten rijden. Als hij terug komt moeten we ruim drie uur wachten voordat er iemand komt met een nieuwe sleutel... En toen hij er eindelijk was, probeerde hij de bus vanuit buiten te starten met als gevolg dat de bus op zijn voet tot stilstand kwam. Daar gingen zijn Italiaanse schoentjes! Het duurde misschien 1,5 minuut voordat de bus er vanaf was. Daarna stapte de man in zijn auto en reed weg. Een beetje verbaasd bleven we staan.. Voordat de buschauffeur weg wilt rijden telt hij of we er allemaal zijn. Maar dan hebben we door dat de bus al rijdt! Snel (reactievermogen passend bij zijn leeftijd) springt Don op de bestuurdersstoel, trekt aan de handrem en we staan stil! Nu hadden we een sleutel maar bijna geen busje meer, haha. Rond kwart over negen komen we eindelijk in het hostel!

Zondag is de Milford Sound dag! Milford Sound in het bekendste fjord van Fjordland (bepaald gebied op het Zuidereiland van NZ) Voordat we uit het hostel vertrokken was er een keer een Lieke-momentje in plaats van Joyce-momentje, haha. Lieke doet haar backpack op der rug en wil bukken om de koeltas te pakken. En ja hoor daar ging ze, hup voorover tegen de kachel, oeps,haha. De afstanden in Nieuw-Zeeland zijn nu eenmaal groot. Dat betekend dat ook deze dag voor een groot deel bestaat uit in de bus zitten. Gelukkig hebben we regelmatig een korte fotostop of wandeling. Het is mistig, regent regelmatig en heel soms laat de zon zich zien. Nadat we het plaatjes Te Anau voorbij zijn gereden wordt het landschap steeds mooier. Ik vind het heerlijk om gewoon naar buiten te kijken en de details op mij in te laten werken. De sfeer in de bus is super! De buschauffeur heeft een ontzettende goede timing en keuze van de muziek! En ik moet zeggen, dit maakt zo een lange dag in de bus een stuk leuker. Als we stoppen om een Mirror Lake te bekijken, zie ik voor het eerst een Kea! Dit is een roofvogel die door het toerisme steeds brutaler is geworden en het eten uit je hand of zelfs uit de auto pikt. De nadelige gevolgen hiervan zijn dat de vogels steeds dichter bij de weg komen en ze soms voor enkele kilometers meerijden, waardoor de kans groter is dat ze dood gereden worden. Oplossing? Bordjes plaatsen dat je ze niet mag voeren, makkelijk toch?! Vlak voordat we de tunnel in rijden begint het te sneeuwen! Ja, echt! Het is december, zomer en toch landen er sneeuwvlokjes op mijn trui. Fotomomentje! We gaan door een tunnel en vanaf daar zijn de watervallen overal, de een nog groter dan de ander! De route naar de opstap plaats voor de boottocht is prachtig! Om drie uur is het tijd om aanboort voor de 1,5 uur durende boottocht. Helaas is het nog steeds bewolkt en mistig. Het uitzicht valt dan ook best tegen, vooral als ik het vergelijk met de boottocht in Bergen, Noorwegen. Maar ach het was erg gezellig op de boot en ik het mij prima vermaakt met het fotograferen van watervallen (die had ik tenslotte nog niet op de foto, haha) De weg terug is lang: vier uur op de Nieuw-Zeelandse wegen is hobbelen, schudden en heel veel bochten. Met een te slechte film aan rijden we de laatste kilometers voor vandaag.

Wanaka en Queenstown

Na vier dagen met alleen maar Nederlands herfstweer ben ik blij dat we verder rijden naar het volgende dorpje: Wanaka. Het mag hier dan wel zomer zijn, de temperatuur ligt 'slechts' rond de twintig graden. In de ochtend stoppen wij bij Lake Matheson. Dit is een speciaal meer en wordt ook wel reflectiemeer genoemd. Als het wind stil is, de zon een beetje schijnt ontstaat er een bijzondere reflectie van het landschap in het water. We lopen een beetje door en na een wandeling van slechts 25 minuten komen we bij het meer aan en inderdaad de reflectie is prachtig. Na nog geen 10 minuten betrekt de lucht, verdwijnt de zon achter de wolken en is de reflectie verdwenen. We maken de wandeling af en voordat de regen doorzet zijn we weer terug in de bus. Aan de ander kant van de berg schijnt de zon en zoals Google het zou zeggen is het overwegend zonnig. We hebben Bij Lake Hawea een fotostop, zeker de moeite waard, wat een blauw water. Toch is het in mijn verbeelding steeds net even een andere kleur blauw, soms bijna richting groen. Als we Wanaka in rijden, heb ik voor het eerst het gevoel dat we in een schattig plaatsje zijn. Er is een kleine maar gezellige winkelstraat, een sfeervolle haven en de mensen genieten zichtbaar van hun tijd samen. Ons hostel ligt boven op een heuvel, waardoor we vanuit de gezamenlijke ruimte en de tuin een mooi uitzicht hebben.

Zondag besluiten we Wanaka te voet verder te verkennen. Misschien komt het doordat de baai naar Roy vernoemd is of omdat het gewoon prettiger uitstraling heeft, ik voel mij hier aardig thuis. We lopen vanaf Roy's Bay naar Waterfall Creek. Onderweg komen we langs een project van Tree Care New Zealand. Ze zijn hier trots op de natuur en doen er veel aan alles intact te houden. Daarom staan er watertonnen met emmertjes. Ja, Joyce heeft de plantjes water gegeven, haha! Later op de dag besluiten we nog verder te lopen naar Eely Point. Achteraf niet zo een heel goed idee.. Ik had een toffe boom zien staan die ik wilde gebruiken als achtergrond voor een foto. Maar erin klimmen leek me toch leuker. Ik zet een voet schuin tegen de boom en wil me afzetten. Op dat moment glijdt mijn voet van de boom en val ik plat op me rug in het water, au! Achteraf kan ik er om lachen, ik heb dit tenslotte niet van een vreemde, he oma! Maar, de foto is gelukt! Voor het koken besluit ik mijn Paraglidingplan definitief te maken door te reserveren, nu hopen op goed weer voor woensdag!

Maandagochtend worden we opgehaald om verder te rijden naar Queenstown, een zeer populaire bestemming in Nieuw Zeeland dus daar had ik ook zo mijn verwachtingen bij. Aangezien het slechts 2 uur rijden is, stoppen we eerst bij Puzzle World. Niet echt iets voor mij dus besluit ik te gaan wandelen op Mount Iron. En zoals altijd zijn de wandelingen zo steil omhoog dat ik onderweg geen woord kan uitbrengen, pff, haha. Ik besluit tot 2/3 te lopen en wat tijd te nemen om foto's te maken. Het uitzicht is wederom mooi. Rond half 3 komen we aan in het hostel, doen we boodschappen en bekijken wat we de komende dagen willen zien. XD DarkRide, dat lijkt ons wel wat voor de avond! We nemen plaats in de te grote gele stoelen, doen onze gordels om, de zwarte gordijnen achter ons gaan dicht, we nemen soort van te groot plastic pistool in de hand en we bevinden ons in de metro van New York waar de schurken op je af komen lopen. Schieten maar! De stoelen trillen en bewegen heftig naar voren en achteren en rook komt te voorschijn. Wat een grappige ervaring!

Nog een dag en dan is het Woensdag! Het is lekker weer en ik besluit naar de queenstowngardens te gaan. De vogeltjes fluiten volop, de bloemen staan in bloei en ik verbaas mij over hoeveel gezinnen er samen tijd doorbrengen op deze doordeweekse dag. Bij het bruggetje zie ik de kleine eendjes spelen in het water, ze gebruiken de leliebladeren als glijbaan! Vanuit hier loop ik door naar de St Peters Church. De deur van de kerk staat open, ik loop voorzichtig verder en merk dan op dat ik de enige ben. Ik ga zitten op een van de oude houten banken en kijk om me heen. Net als Queenstown zelf is de kerk klein en sfeervol. Via een rustig straatje loop ik naar de winkeltjes. Een prima dagje.

Het is woensdag! Vroeg opstaan en om 8 uur weten we zeker dat het weer goed is en dat het paragliden door gaat! Jeej! Met een busje worden we naar Coronel Peak gebracht, slechts 20 minuten rijden. Onderweg halen we de instructeurs op en worden we voorzien van wat praktische informatie. Daarna wordt ik aan een instructeur gekoppeld: JP. Een man uit Zuid Amerika met 15 jaar ervaring in het paragliden. Hij verteld mij de belangrijkste dingen: niet stoppen en niet springen bij het rennen van de berg, nou dat moet lukken. Vol vertrouwen laat ik mijn harnas aan de zijnde vast maken, voor 15 minuten voel ik mij net een getrouwd stel, haha. En dit geeft wel aan hoe graag ik wilde paragliden anders had ik mij nooit vast laten maken aan een vreemde kerel uit Zuid Amerika voor 15 hele minuten, haha. Ik had verwacht dat ik wel zenuwachtig zou zijn, maar dit veel ontzettend mee, ik had eerder het idee dat ik niet kon stoppen met vrolijk kijken. Een voor een rennen de duo's van de berg, 3750ft. Ik mocht als laatste: stukje lopen, vervolgens rennen, de wind komt in de parachute en ik voel geen grond meer onder mijn voeten. Wauw! Het uitzicht is prachtig en het voelt een beetje onwerkelijk om zomaar in de lucht te hangen. Ik ben er stil van en laat alle indrukken op me inwerken. De wind staat op mijn gezicht en ik blijf maar om mij heen kijken. JP vraagt mij of ik zelf wil sturen en daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Ik krijg de 'touwtjes in handen' en volg z'n instructies netjes op, gaaf hoor! Volgens hem heb ik talent en hij vraagt me of ik zelfstandige paraglider wil worden. Mam, wees gerust ik heb zijn vraag met nee beantwoord, haha. JP vraagt of hij over mag gaan op de trilling flight. Beetje nerveus zeg ik toch maar ja. Het voelde alsof ik in een achtbaan zat! Rustig vliegen we het laatste stukje en met een perfecte landing eindigt dit avontuur. Wat een onwijs gave ervaring! En ik overweeg het zeker om nog een te doen, maar dan hopelijk met een landing op het strand.. Mogelijkheden genoeg! De foto's staan ook online! In de middag besluit ik rustig van het zonnetje te gaan genieten (ik wil toch wel graag van mijn witte benen af, want die vallen hier best op, haha) Ik heb een mooi plekje gevonden in het park. Kijkend naar Lake Wakatipu wordt ik super enthousiast begroet door een viervoeter. Zonder dat ik er om vraag krijg ik een dikke knuffel! Dat is nog eens een warm welkom!

Donderdag gaat Lieke klimmen, dus ga ik alleen wandelen. Volgens een local was het erg mooi om de Sunshine Bay track te lopen. Via het Saint Omer Park loop ik naar het begin van de track. Het waait hard, het water kletst tegen de rotsen en ik voel de druppels op mijn gezicht spatten. 6km lang kom ik niemand tegen. In het begin voelde dat best vreemd: je loopt de route aangegeven op de gratis stadskaart en er is niemand te bekennen. De fluitende vogeltjes houden mij gezelschap. Op het verste punt: sunshine bay, ga ik aan de picknick tafel zitten en jeetje wat schrok ik van de hardloper die vlak achter mij voorbij liep, haha. Het uitzicht verveeld niet en ook op de terugweg blijven de sprekend kleuren mijn aandacht trekken. Wat een mooie wandeling!

Zittend ik het avondzonnetje schrijf ik het laatste stukje van mijn blog. Morgen rijden we verder in zuidelijke richting om over een paar dagen de Milfort Sound (Fiordland National Park) te bekijken.

Punakaiki, Lake Maninapua en Franz Josef

Het is maandag en tijd om verder te reizen naar Franz Josef. Kiwi expercience heeft op deze route een extra stop: Lake Maninapua. Het is druk bij de opstapplaats en er staan twee bussen klaar: een grote en een kleine. Wij mogen mee met de kleine en daar was ik best blij mee, geen harde muziek en een gezellige sfeer. Als eerst rijden we naar Cape Foulwind. Inderdaad, daar waren we zondag ook al geweest. De groep had 45 minuten om de wandeling van 3km af te leggen en zeehonden te kijken. Wij besluiten met de bus mee te rijden naar het pick-up point: Tauranga Bay. Vanaf hier wandelen we rustig opnieuw naar de zeehonden. Het was eb en er waren nauwelijks zeehonden. De zeehonden die er waren, lagen alleen maar te zonnen. Oftewel, we hadden er goed aangedaan om Zondag zelf te gaan! Vanuit daar rijden we verder naar Punakaiki, gelegen tussen Westport en Greymouth. Dit is een bekend dorp vanwege de pannenkoekenrotsen. Dit zijn kalksteenrotsen die uit laagjes (ontstaan door de kracht van de tasmanzee) bestaan, waardoor het de uitstraling heeft van gestapelde grijze pannenkoeken. Leuk om eens een ander landschap te zien dan de afgelopen weken! De laatste tussenstop voor vandaag is Greymouth. Dit is de plek waar we onze verkleedkleren voor het feest van vanavond kunnen kopen. De opdracht luidt als volgt: je moet je verkleden als bijvoorbeeld een dier of beroemdheid beginnend met de eerste letter van je voornaam. Als je ook de eerste letter van je achternaam gebruikt, krijg je een gratis drankje. Dus ik dacht: James Bond. In het dorp was slechts een winkel open, een combinatie van supermarkt met kledingwinkel, geheel in kerstsfeer. Aangezien ik het niet te duur wilde maken en mijn James Bond outfit moeilijk bij elkaar te zoeken was, kocht ik maar gewoon een kerstmuts: Jolly Santa! Rond vijf uur komen we aan bij Lake Maninapua. Niet mijn favoriete stop om eerlijk te zijn. We lopen naar het meer, maken foto's, eten met de gehele groep, bekijken de zonsondergang op het strand en gaan naar het verkleedfeestje, gezellig! We hebben enorm gelachen om een Japanse echtpaar. Ze dachten dat ze een busreis voor oudjes geboekt hadden en kwamen terecht in een backpackersbus. Dat betekend ook slapen op een slaapzaal. Stephanie (Duitse vrouw), Lieke en ik hadden al een bed uitgekozen toen Meneer en Mevrouw binnen kwamen, je had die hoofden moeten zien, haha! Helemaal verbaasd dat ze de kamer met ons moesten delen, maar wat wil je anders voor €18,- per nacht? Na een uur waren ze aan het idee gewent en ging Mevrouw enthousiast is haar beste Engels, oftewel niet te verstaan, verstellen hoe fantastisch ze Amsterdam vonden, haha. En toen kwam ik er achter dat ik nog steeds het verschil tussen een Japanner, een Chinees en een Koreaan niet kan zien!

De volgende dag beginnen we met een goed ontbijt: pannenkoeken met spek, jammie! Hoe dichter we bij Franz Josef komen, hoe harder het gaat regenen, top! Als we om half 2 aankomen staan de straten blank en blijft het regenen tot de volgende ochtend. Helaas is dit de weersvoorspelling voor de komende 2 dagen. De helikoptervlucht naar de Franz Josef Glacier met gletsjer wandeling op Vrijdag wordt waarschijnlijk (90% kans) geannuleerd. Balen! Buitenactiviteiten ondernemen gaat met dit weer helaas niet, de straten lijken wel veranderd in een grote waterval. Nu kwamen we er achter dat er jaarlijks 5,1m! regen valt in dit dorpje. We besluiten daarom een eigen jade ketting te gaan maken. Jade is in Nieuw Zeeland een geliefde en belangrijke steen. De Maori's gebruikte de steen om wapens en sieraden mee te maken. De Te Koha Gallery biedt workshops aan om je eigen sieraad te maken. Je kiest je eigen steen, maak je een ontwerp en kan je aan de slag. Na 3,5 uur was mijn combinatie van een silver fern en een blad af (green stone). In de avond koken en drinken we gezellig wat met onze medebewoners: 5 Schotten en 2 Duitsers. En geloof het of niet, we hadden een privé optreden van Justin Timberlake, tenminste hij dacht dat hij Justin was, haha.

Donderdag was wasdag. Aangezien we hier wat langer blijven kwam het goed uit om de was te doen. Uit betrouwbare bron hadden we begrepen dat de wasmachines hier niet zo best zijn, dus dan maar op de hand. Het enige probleem was het drogen... Bij de receptie een wasrekje gevraagd, maar dat was natuurlijk niet genoeg. De hosteleigenaar zag ons druk bezig en gaf ons een tweede wasrekje. Toch was hij niet helemaal blij met onze kleren in de kamer, dus besloot hij de kleren in de staf droger te doen, gratis! In de middag gaan we naar West Coast Wildlife Centre om kiwi's te kijken! Deze organisatie houdt zich bezig met het welzijn van deze beestjes. Kiwi's leven alleen in Nieuw Zeeland en de populatie is sterk afgenomen: van de ruim twee miljoen zijn er slechts 70.000 over. Hiervan zijn er slechts 400 Rowi kiwi's en Haast Tokoeka kiwi's. Aangezien maar 5% van de geboren kiwi chicks het overleefd in het wild, probeert deze organisatie de chicks door deze kwetsbare periode van een jaar te helpen. Als ze deze periode eenmaal door komen kunnen ze 50 tot 70 jaar oud worden! Hun grootste vijand valt namelijk geen volwassen kiwi's aan. We mogen een kijkje nemen achter de schermen, een 10 dagen oude kiwi bewonderen en krijgen nog veel meer informatie (wat ik niet ga typen, want dan wordt het net een saaie geschiedenisles).

Backpacken is dingen doen die je normaal gesproken niet zou doen, de uitdaging aangaan en plezier hebben. Nou komt het hoor, ik heb een vreselijke, blauwe regenponcho gedragen, whahaha. Dit zou ik in Nederland nooit gedaan hebben, het was nog steeds een uitdaging om droog te blijven, maar wat hebben we samen met de locals gelachen om mijn pinguïnmoves. (Volgens mij werd ik gewoon uitgelachen).

Vrijdagochtend toch maar vroeg opgestaan om ons om kwart voor 8 bij het kantoor van de Heli Ice Explore te melden. En zoals verwacht werd onze booking geannuleerd. Al twee weken was er geen helikopter naar de wandelroute gevolgen die wij zouden gaan afleggen op de Franz Josef Glacier. De gids die vanochtend vroeg de inspectie deed vond het onverantwoordelijk om toch naar boven te gaan. Er werd ons een alternatief aangeboden die 200 NZD duurder was, dat ging hem dus niet worden. We besluiten naar een andere organisatie te gaan die alleen helikoptervluchten aanbiedt: Fox & Franz Heliservices. Het is namelijk eindelijk droog en de zon schijnt zelfs een beetje. We kunnen mee met de 20 minuten duurde vlucht boven de Franz Josef Glacier met een tussenlanding in de sneeuw! Na een klein halfuurtje wachten worden we geroepen voor de veiligheidsinstructies en lopen we naar het punt vanaf waar de helikopter vertrekt. Tijd om in te stappen! De groep bestaat uit zes personen, vier Indische mensen en wij twee. De helikopter is zo ingedeeld dat er achterin vier mensen passen en twee mensen naast de piloot konden zitten. En we hadden mazzel: we mochten voorin! Gordels om, oorbeschermers op en deuren dicht. Langzaam voel je de helikopter los komen van de grond, ga je omhoog en vervolgens vlieg je als ware naar voren. Onder ons zien we een prachtig groen landschap. Al snel draait de helikopter en vliegen we richting de Gletsjer. Vanaf boven is deze super goed te zien: een groot sneeuwveld. De zon schijnt tussen de wolken door, waardoor de Gletsjer nog blauwer lijkt. We zijn niet de enige helikopter die boven de gletsjer vliegt, het lijkt soms net een computerspelletje, vooral als je ziet hoe eenvoudig de helikopter bestuurd wordt met een joystick! Na ongeveer 10 minuten vliegen maken we een tussen landing op de berg, vlak bij de gletsjer. We mogen uitstappen en lopen over een combinatie van sneeuw en ijs. Koud was het niet, terwijl ik dit wel verwacht had. Nog even samen met de helikopter op de foto en dan vliegen we terug naar het dorp! Er zijn meer wolken gekomen en de piloot moet meer zijn best doen om de helikopter niet te laten schudden. Met een uitdagende bocht vliegen we naar het ladingspunt. Ook op de terugweg is het uitzicht bijzonder mooi! Ik stap uit en voel de wind van de propellers door mijn haren gaan, kijk nog even achterom en ben blij dat onze helikopter niet neergestort was. Vlak voordat we vertrokken vroeg de Indische man hoeveel helikopters er in gebruikt waren: "tot twee weken geleden 15, maar helaas nu nog maar 14". Dit aantal was van toepassing op alle helikopters die gebruikt worden om de Fox en Franz Josef Glacier te bekijken, maar ook ik vond dit geen fijne gedachte zo vlak vertrek! Het was een fantastische ervaring! En wat hadden we achteraf geluk, want vanaf half 12 was de dichte bewolking van de afgelopen dagen weer terug. In de namiddag gaan we in de hotpool en relaxen we in de gezamenlijke ruimte van het hostel. Zaterdag zullen we verder rijden naar het volgende dorpje: Wanaka.

P.S. De foto's laten helaas nog even op zich wachten. Computers zijn schaars hier!

South

South

Na een zeer kort verblijf in Wellington (12uur) vertrekken we donderdagochtend naar de Ferry voor de oversteek naar het Zuidereiland. Op een of andere manier dacht ik dat de oversteek vergelijkbaar zou zijn met die wij in Nederland kennen, maximaal 1 tot 1,5 varen en dan ben je er. Maar nee, het was 3,5 uur varen. De boot is groot: een eigen bioscoop, traveldesk, restaurants, buitendek en een grote lounge. Het begin van de vaart is er een uit vele, maar na 2,5 uur vaart de boot richting de bergen en is het uitzicht mooier. Vanaf Wellington rijden we door naar Kaiteriteri. Een klein dorpje vlakbij het Abel Tasman National Park. Onderweg stoppen we bij een wijngaard, vergelijkbaar met die van Julia's Tango. Kleine schattige winkeltjes, een gezellig restaurantje en zo ver als je kan kijken zie je wijngaard. Een leuke onderbreking op de route. Rond half 7 komen we aan bij het hostel, koken we in een veel te drukke keuken en kletsen we met de medereizigers.

Vandaag hadden we de herkansing voor het kajakken (na de annulering van Hot Water Beach). Gisteravond spraken we met een local die vertelde dat de kajaktochten voor Vrijdag waarschijnlijk geannuleerd zouden worden: te harde wind. Helaas ging het dus opnieuw niet door. Tijd voor plan B: wandelen natuurlijk, haha! We reserveren de seasuttle die ons naar Apple Tree Bay, Abel Tasman NP brengt. De seasuttle legt niet aan bij een aanlegsteiger of iets dergelijks, maar gewoon op het strand. Er staan twee houten oude boomstammen en daar tussen is het pick-up/ drop off point. Aangekomen bij Apple Tree Bay staan er twee jongens die ons een warm welkom heten: een uitgebreid dansje en zelf de t-shirtjes gaan enthousiast uit als onderdeel van de dans. Beetje apart.. We beginnen gelijk aan de wandeling van 2,5 uur om voor de storm terug te zijn. Ongeveer 2 uur lopen we in het zonnetje en genieten we van het uitzicht. De vele verschillende kleuren blauw van het water blijven mijn aandacht trekken, wat mooi! Op het laatste gedeelte op onze route richting Anchorage zien we de donkere wolken richting de bergen trekken en begint het lichtjes te regenen. Uiteindelijk regent het pas door als we terug zijn in het hostel.

Zaterdag wandelen we in het ochtendzonnetje naar het uitkijkpunt van Kaiteriteri, besteden we wat tijd aan het strand en vertrekken we om half 12 met de bus naar Westport. Onderweg hebben we een picknick stop bij Lake Rotoroa. Daarna hebben we ongeveer 2,5uur (68km) de tijd om te bedenken of we wel of niet zouden gaan paardrijden.. De weg leidt me enigszins af: we rijden door de bergen. Soms zijn de weggetjes zo smal dat aan de linkerkant de rotsen over de weg hangen en de bus er maar net onderdoor past. Aan de rechterkant kijk je zo het ravijn in! Soms staat er midden op de snelweg een stoplicht, omdat over dit stukje van de weg maar 1 auto kan rijden! 20 minuten voordat we bij de boerderij waren had ik besloten toch paard te gaan rijden. Lieke, Elva (Nederlandse vrouw) en ik gingen het avontuur in de regen aan! Met me regenjas en groene kaplaarsjes aan wordt ik gemachted aan een paard: Roy. Roy is een eigenwijs paard die veel sturing nodig heeft en onderweg maar al te graag eet. Top! De route die wij zouden afleggen is officieel voor gevorderden, maar wij als beginners mochten het best proberen. Dus daar gingen we dan! Het eerste gedeelte is gelijk erg leuk: we gaan dwars door de rivier! Met mijn voeten in het water (natte sokken, jeej!), de regen op mijn voorhoofd en het gehinnik van Roy op de achtergrond geniet ik van de natuur! We gaan steile heuvels op en af, dwars door weilanden, over zeer smalle weggetjes van gras, grind en keien en steken rivieren over. Ik heb mijn handen vol aan Roy, hij probeert alles te eten wat hij onderweg tegen komt en gaat graag links als de rest rechts gaat. Ook vind hij stappen maar wat saai en besluit hij regelmatig wat harder te gaan en luisteren, nee hoor! Ik vind het eigenlijk wel leuk, haha! Ik had niet verwacht dat ik het zo gaaf zou vinden! Na twee uur worden we naar het hostel gebracht. Inmiddels is het al 8 uur en moeten we nog koken: op naar de supermarkt. Die was maar open tot half 9 dus als een paard in galop gingen we door de winkel! Gelukkig staan in de Nieuw-Zeelandse supermarkten bordjes met wat je waar kan vinden, was erg handig geweest als we die gelezen hadden.

Met wat spierpijn in de billen en benen staan we zondagochtend op. We zijn de enige van de groep die een dagje langer in Westport blijven. Nu is de hoofdstraat van het dorp niets bijzonders, maar schijnt er wel een erg leuke wandeling in de omgeving te zijn. Wij dachten we nemen de bus, wandelen daar wat en komen ook weer terug met de bus. Ik vraag de hosteleigenaar om wat informatie. Lachend verteld hij mij dat er helemaal geen bus rijdt. Je kan er alleen met de auto of fiets komen. We besluiten fietsen te huren (deze waren gratis, echt gratis, wauw!) We krijgen een kaart mee met de opdracht de gele weg te volgen: de snelweg! Beetje onwennig beginnen we aan de route. Eenmaal aangekomen bij de 100km/h borden begin ik toch te twijfelen of dit wel klopt, geen fietser te zien namelijk. Een aardige mevrouw bevestigd dat we gewoon over de snelweg kunnen fietsen als we maar aan de linkerkant blijven. In goed vertrouwen volgen we haar instructies op. Onderweg komen we alleen maar de verkeersborden van de auto's tegen dus volgen we dan maar. Het is rustig op de weg en ik maak gebruik van de gelegenheid om echt midden op de snelweg te fietsen! Gaaf he! Ik heb midden op de snelweg gefietst! 13 km verder komen we aan bij de lighthouse Road. Daar begint onze wandeling naar Cape Foulwind rotsen: bekende plek voor zeehonden. Deze plek is geliefd aangezien de jongen beschermd worden tegen de wind en de stromingen van de zee. Met in onze gedachte dat wij vast geen zeehonden zouden zien beginnen we aan de wandeling van slechts 3km. Een prachtige wandeling. De zon schijnt volop en het uitzicht is er een uit een reisbrochure. Na een klein uurtje komen we aan bij de Cape Foulwind rotsen. Er staan mensen te wijzen en enthousiast te roepen. Zeehonden! Ze waren er gewoon! Geen dierentuin zeehonden, maar wilde zeehonden met jongen. Na ruim een uur kom ik erachter dat ik al die tijd zeehonden heb staan kijken en aardig wat foto's heb gemaakt. Voor de geïnteresseerde een mannetje zeehond wordt ongeveer 2,5m lang en kan zo'n 200kg wegen. Een vrouwtje wordt slechts 1,5m lang en weegt een stuk minder: 30 tot 40kg. (Ze hebben ook hier van die dierentuin bordjes, haha). We besluiten terug te lopen naar het punt waar we onze fietsen hebben achter gelaten en beginnen aan onze terug weg. De combinatie van 2uur paardrijden, 26km fietsen en 6km zorgt voor de benodigde spierpijn en daarom brengen we de namiddag door in de tuin van het super gezellige hostel. Ik kijk terug op een onwijs leuke dag, de combinatie van een prachtige wandeling en zeehonden spotten doet me goed.

Luge, Huka Falls, Tongariro National Park en River Valley

Zaterdag kwamen we terug van het wandelen door het dorp toen we de kiwi bus zagen staan. Toch maar even langs gelopen om aan de buschauffeur te vragen of we Zondagochtend nog een activiteit konden doen of dat we gelijk richting Taupo zouden vertrekken. Hij heeft ons blij gemaakt met het feit dat we zondagochtend (22-november) de Luging konden doen. In de regen van zaterdagmiddag is dit toch minder: met een plastic karretje door de bergen racen, een soort van rodelen. En wat was dit leuk! Met een gondel ga je eerst omhoog de bergen in. Daar kan je een van de vele lungingbanen kiezen. Instappen en gaan! Door het stuur naar voren of naar achteren te bewegen kan je je snelheid bepalen. Je gaat al gauw met 40km/h over de baan. Door deze snelheid trilt het karretje en voel je de wind langs je gezicht gaan. Na ongeveer 4 minuten ben je weer beneden en kan je met een stoeltjeslift omhoog voor de volgende rit. Het blijft leuk: beetje racen, scherp door de bochten en bijna op de loopband voor de karretjes omhoog, hé Lieke, haha! Enigszins gehaast gaan we weer naar beneden met de gondel. We moesten namelijk weer op tijd beneden zijn voor de bus en na 1 minuut wachten konden we de bus inspringen. Ja letterlijk inspringen aangezien we nog vele mensen moesten ophalen van vier andere activiteiten, oftewel de buschauffeur had haast, haha.

We vervolgen ons rit waarbij we onderweg nog even stoppen bij Huka Falls. Dit is het punt waarbij de langste rivier van Nieuw-Zeeland: Waikato smaller wordt en samenkomt in een pool. De zon breekt door en het water ziet kristalblauw, erg mooi! Het is een drukke toeristische bezienswaardigheid en het stikt er van de mensen met selfie-sticks! We hebben even kort de tijd om rond te lopen en foto's te maken. Ondertussen is dit ook het punt dat mensen opgehaald worden voor een skydive! Het lijkt me geweldig vanaf het moment dat de parachute open is, maar dat eerste gedeelte, ik weet het niet.. We rijden het laatste stukje voor vandaag, naar Tiki Lodge Taupo. Het ziet er leuk uit, maar helaas zitten er best wat minpunten aan dit hostel. De grootste is voor mij is het door gezakte matras en vervolgens de houten plank eronder. Ja, fijn... We besluiten nog even boodschappen te doen en het dorpje te verkennen. (Nu kan ik me voorstellen dat de volgorde van de 3 zinnen hierboven, misschien een beetje raar over komen, maar dat van me bed kwam ik achter toen ik er even te enthousiast op ging zitten bij het brengen van onze spullen naar de kamer). In de avond kijk ik een film en heb ik nog even contact met het thuisfront. We besluiten op tijd maar bed te gaan aangezien voor de volgende dag (maandag) een wandeling van 8uur op het programma staat!

Nu dacht ik dat het best goed ging wat betreft het hebben van heimwee. Helaas toch weer een dipje. Ik merk dat ik het moeilijk vind om alleen bezig te zijn met het reizen. Nu is dit opzich best een opgave, maar een andere dan ik gewent ben. Geen studieboeken, geen werk, geen dagelijkse routine en geen concreet plan voor morgen. Ook het kletsen bij het avondeten op vrijdagavond, wandelen met Dusty en het even naar oma fietsen zijn dingen die ik graag even zou doen. Maar daarentegen krijg ik er momenteel veel voor terug: prachtige natuur en de mogelijkheid om ontzettend leuke activiteiten te ondernemen. Ik doe mij best om hiermee om te gaan en contact met het thuisfront helpt me om weer wat positiever naar de situaties te kijken. De combinatie van de gedachten die door mijn hoofd spoken en het vreselijke bed houdt me wakker. En het feit dat ik om 4:45 me bed uit moet voor de alphine crossing maakt me een beetje bezorgd. Gelukkig slaap ik toch nog een uurtje of vier.

Daar staan we dan om half 6 voor het hostel, klaar om aan de alphine crossing in Tangorio National Park te beginnen. Een tocht van 8uur (19,4km) staat op het programma. Met 3 liter drinken, 4 muslierepen, een broodje chocopasta (die mag zeker niet ontbreken) en fruit in de rugzak beginnen aan de wandeling. De eerste 4km is erg goed te doen en een uurtje verder komen we bij toiletten. Dit zijn voorlopig de laatste in 5 uur. Vergelijkbaar met de dixie maar dan uitgevoerd in een ranzige bruinachtige kleur. Gaan, niet gaan, gaan? Door toch te gaan heb ik mijn eerste angst overwonnen deze reis, whaha! Op naar het volgende stuk, dit is een van de moeilijkste stukken. En jeetje wat hebben we dat geweten! Ik wist dat ik in Nederland het een beetje had laten afweten wat betreft sporten de afgelopen tijd. Dit was het moment dat ik daar echt spijt van had. 2,4 km super steil omhoog lopen, maar dan ook super steil. Onderweg zijn we meerdere keren gestopt om op adem te komen. Eenmaal boven leek het alsof alle energie uit me gezogen was, ik voelde me hartslag in me buik en was duizelig van de inspanning. De wandeling viel onze beide erg zwaar. Uiteindelijk bereiken de toch de vulkaan met het bijbehorende landschap, erg mooi om te zien! We lopen langs de voet van de vulkaan en zien zelf rookwolkjes er vanaf komen. Het begint harder te waaien en het voelt koud aan met slechts 5 graden. We besluiten niet de gehele wandeling af te maken maar terug te keren. Hierdoor creëren we de mogelijk om foto's te maken en ook nog te genieten van de wandeling en niet alleen maar af te zien. Op de terug weg wijken iets af van de originele route en bekijken we de waterval van dichtbij, nu hadden we toch tijd genoeg! Na 6,5 uur komen we terug bij het beginpunt. Uiteindelijk hebben we nog ruim 14km gelopen. Terug in het hostel hebben we een heerlijk pizzaachtige maaltijd gegeten en de benen rust gegund.

Dinsdagochtend (24-november) verlaten we Taupo om verder te rijden naar River Valley. Een plaatjes 50km rijden van de bewoonde wereld. Het enige wat in dit plaatsje aanwezig is het hostel! Best een bijzondere gedachte als je het mij vraagt: geen wifi, geen telefoonsignaal, geen tv, geen computers en geen supermarkt. Onderweg stoppen we opnieuw bij Tangorio National Park, dit keer aan de andere kant. We beginnen aan een wandeling van totaal 2 uur om een van de vele watervallen van dichterbij te zien. Het begin van de wandeling was een beetje demotiverend gezien de verzuurde benen van gisteren. Daar eenmaal doorheen en aangekomen bij de waterval was het een erg leuke wandeling. Parallel aan de rivier loop je gelijkelijk omhoog. Een afwisseling van lopen door een open landschap en door de bossen, lopen over bruggetjes, grindweggetjes, over keien en zelf een stukje over de rotsen in de rivier. Sneller dan verwacht zijn we terug op het begin punt. Zittend in het grasveld genieten we van het zonnetje. Op naar de laatste uurtjes rijden van vandaag. De laatste 45 minuten voelen aan als een achtbaan. De buschauffeur waarschuwt ons voor misselijkheid en niet voor niets. 45 minuten rijden we dwars door een vallei. De buschauffeur besluit goed door te rijden om het voor ons aangenamer te maken. Elke 20 seconde is er een bocht, de ene nog scherper dan de andere. We gaan steil naar beneden en weer omhoog. Na ongeveer 25 minuten begin ik het in me buik te voelen, haha. Het maakt niet uit waar je kijkt overal zien je heuvels met schaapjes, koeien of hertjes. Op vijf minuten van River Valley stopt de bus, die kan namelijk niet het laatste stukje afleggen. Onze backpacks worden opgehaald door een pick-up truck en we lopen het laatste stukje. Om 19:00 staat het eten klaar in een soort van omgebouwde hooischuur. Na het eten zit ik aan de picknick tafel vlak bij de rivier en laat ik alle indrukken van de omgeving op me inwerken. Later die avond leren we van een Duitse jongen: John-Erik, een lastig Duits kaartspel.

De volgende ochtend staan er twee activiteiten op het programma: paardrijden of wild water rafting. Het paardrijden was helaas erg duur en het raften wilde we graag later in onze reis doen. Dat betekende dat we een ochtend vrij te besteden hadden in de middle of nowhere! Daarom gaan we (alweer, haha) aan de wandel. Aan de overkant van de rivier schijnt een leuk wandelpad te zijn. Om daar te komen ga je met een Zipline met een soort van plateau. Met een beetje gedoe zitten we er klaar voor. Goed op passen dat geen haren, kleren of vingers tussen de touwen of metaaldraden zit en gaan! Het is een wandeling dwars door het berglandschap. Na ongeveer een kwartiertje komen we bij een kleine waterval die we moeten oversteken. Er ligt een plak van ongeveer 10cm breed die je daarbij zouden kunnen helpen. We besluiten deze gok niet te nemen aangezien we beide niet graag onderaan de waterval wilde liggen. We keren terug naar de Zipline en besluiten midden boven de rivier even stil te hangen. Gewoon even om je heen kijken, wat een rust! Rond half 2 vervolgen we onze reis maar Wellington, 5 uur rijden in zuidelijke richting.